W nowym 2016 roku zaczynam od remanentu, materiałów, które drzemały przez okres okołoświateczny w materiałach roboczych.
Równolegle z Biennale Fotografii w Poznaniu ale poza Biennale prezentowane były dwie wystawy obok, których nie można było przejść obojętnie. W Muzeum Narodowym błyszczała Urzekająca paralaksa a w Zamku intrygował Portret potrójny.
Pierwsza z wystaw powstała według koncepcji i scenariusza Ewy Hornowskiej i jest fascynującą podróżą wgłąb polskiej fotografii XX wieku, przedsięwzięcie zostało dokładnie zrecenzowane i opisana, więc tylko je zasygnalizuję, a wracał będę niebawem do kilku artystów, których kuratorka, niektórym przypomniała a większości objawiła...
"Portret potrójny" to prezentacja, która zaistniała w Poznaniu, przy okazji Festiwalu Filmowego Off Cinema. Wystawa jest efektem międzynarodowego projektu polskich, ukraińskich i białoruskich artystów, którzy przez ponad tydzień wędrowali po Podlasiu. Rozmawiali z mieszkańcami, ale i robili zdjęcia o tyle wyjątkowe, że wykonane zapomnianą już techniką mokrego kolodionu, która "oczywiste" kadry zmienia w zupełnie "artystyczne". Wierne odbicie rzeczywistości Kresów ustępuje magii tych terenów, w której króluje niejednoznaczność.
Technikę mokrego kolodionu wynaleziono ponad sto pięćdziesiąt lat temu, ale nasze fotografie powstały… przed miesiącem. W lipcu 2015 r. sześcioro artystów z Polski, Białorusi i Ukrainy wędrowało przez 10 dni po Podlasiu w ramach projektu „Portret potrójny”, zatrzymując się w kolejnych miejscach na rozmowę i zdjęcie. Powstało kilkadziesiąt unikatowych zdjęć na specjalnych płytach.
Projekt "Portret potrójny" realizowany przez Centrum im. Zamenhofa zainicjował Michał Zieliński, absolwent ASP w Poznaniu, zaprzyjaźniony z artystami suwalskiej PAcamery, który po Podlasiu z aparatem wędrował już wielokrotnie.
Brak komentarzy :
Prześlij komentarz