Zdjęcie z Limonowem

=Znalezione w sieci=

W kwasiorstwie trudno dorównać Januszowi Szewczakowi ale jakaś siła fatalna pcha mnie od kilku dni aby wyartykułować chociaż kilka niepolitycznych zdań. Dwa tygodnie temu temu umarł generał, zbrodniarz komunistyczny i nikt mnie nie przekona, że kiedykolwiek chciał dobrze dla Polski. Media przypominając jego biografią podkreślały, że w dzieciństwie był pobożnym chłopcem, w młodości głęboko wierzącym katolikiem i komunistą, którego sowieci zesłali na Syberię... można by się wzruszyć... Generał do ostatniej chwili nie okazał żalu i skruchy. Za jego przyczyną  złamanych zostało mnóstwo życiorysów. Mimo, że daleko mu do było do pewnego chilijskiego dyktatora z lat 70 to i tak szkoda, że nie został osądzony i skazany. Wygląda na to, że jego najbliższemu druhowi w zbrodniczej działalności - gen. Kiszczakowi się uda odejść z tego świata bez sądu i kary. Cóż, grzech zaniechania (brak dekomunizacji 25 lat temu) jeszcze długo będzie nam się odbijał czkawką. Miejmy chociaż nadzieję, że historia w końcu obu osądzi i zamykać będą Poczet Niesławnych Polaków, tworząc zgraną paczkę z Hieronimem Radziejowskim, Bogusławem i Januszem Radziwiłłami, Franciszkiem Ksawerym Branickim, Jakubem Bermanem, Feliksem Dzierżyńskim, Bolesławem Bierutem...
Komuniści, ich dzieci spadkobiercy lewicy, w 1989 r. utrzymali władzę, pomnożyli pieniądze i wpływy.  Żyją w luksusie o jakim nawet nie śmieli by marzyć przed częściowo wolnymi wyborami. Z niczego czyli sprytnego przejęcia wspólnego majątku - powstały fortuny, od 25 lat widzimy jak rodzą się nowe dynastie. Najbardziej jaskrawo widać to w mediach ale w innych sektorach nie jest lepiej. A co na to ogłupiałe społeczeństwo? A nic, tylko wybory do Europarlamentu  zignorowało.


LIMONOW - POLITYKA I LITERATURA

Od kilku miesięcy próbuję na nowo zrozumieć Rosję, nie jest to łatwe bo i kraj rozległy i idei mnogość, niektóre bardzo ekstrawaganckie wręcz z pogranicza polityki i sztuki. Ostatnie wydarzenia na Ukrainie i reakcje na nie zwykłych Rosjan coraz bardziej skłaniają mnie do poparcia opinii iż Rosja jest osobną cywilizacją ani europejską ani azjatycką, bliżej jej do Chin niż innych narodów słowiańskich. Na Rosyjskiej scenie politycznej znajdujemy formacje których, zachodnia myśl nie jest wstanie ogarnąć. Ideologii eurazjatyzmu*) i działalności Partii Narodowo-Bolszewickiej stanowiącej wyraz ekscentrycznej i ekspresyjnej osobowości rosyjskiego pisarza  Eduarda Limonowa nie sposób zmierzyć i opisać odwołując się do tradycji zachodnio-europejskiej myśli politycznej stosując te zachodnie miary. Używając kategorii stworzonych ongiś przez Fryderyka Nietzschego, postać Eduarda Limonowa to wcielony żywioł dionizyjski - cechuje go umiłowanie skrajności, wola mocy, irracjonalizm i emocjonalność. Biografii, ewolucji światopoglądowej i działalności pisarza nie sposób oceniać pod kątem dominujących w kulturze Zachodu wartości apolińskich, afirmujących "zdrowy rozsądek", umiar i rozwagę.

Czy działalność polityczna może być przedłużeniem twórczości artystycznej? - zapytuje Przemysław Sieradzan*), autor tekstu Fenomen Eduarda Limonowa i rosyjskiej Partii Narodowo-Bolszewickiej - Utalentowany, acz skandalizujący pisarz Eduard Limonow, przewodniczący (a raczej "Wódz", bo tak brzmi jego oficjalny tytuł) Partii Narodowo-Bolszewickiej udowodnił, że jest to jak najbardziej możliwe. Działalność NBP przypomina bowiem ogromny, znakomicie zorganizowany happening o hiperradykalnym przekazie politycznym.
Jego estetyka jest bardzo punkowa. Co znów jest paradoksem, bo w Związku Radzieckim w zasadzie nie było kontrkultury – Limonow odkrył ją na zachodzie. Gazetka wydawana przez jego partię, „Limonka” wygląda jak punkowy zin z Londynu czy Berlina. Pełno tam wulgarnego, obraźliwego humoru, popkultury, komiksu itd. - Jedna z jego książek kończy się zdaniem idźcie się wszyscy jebać w dupę. - Limonow, przy całym swoim nacjonalizmie nigdy nie był prowincjonalny, prowincjonalnie wypada przy nim cała dysydencka elita intelektualna. Bo on naprawdę zna Zachód, życie klas uprzywilejowanych i doświadczenie walki o byt na ulicach Nowego Jorku i Paryża.

Narodowi bolszewicy odwołują się do idei komunistycznych, anarchistycznych i faszystowskich, bliski jest im także deifikujący geopolitykę eurazjatyzm i rosyjski nacjonalizm. NBP na każdym kroku epatuje ekstremistycznym synkretyzmem. Na jednej ze stron internetowych partii widzimy dwa sąsiadujące ze sobą rzędy portretów - na pierwszym widzimy oblicza Fidela Castro, Ernesta "Che" Guevary, Mao Zedonga, Włodzimierza Lenina i Józefa Stalina. Wśród postaci na sąsiednim obrazku rozpoznaję Ruryka, Aleksandra Newskiego, Dymitra Dońskiego i dzierżącego pepeszę szeregowego żołnierza - uczestnika Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Ideologicznie przeciwstawiają się wszelkim koncepcjom społeczeństwa otwartego. Jednostka jak w komunizmie ma się podporządkować społeczeństwu, na dobre i złe.
Okazuje się, że partia  Limonowa działa do opozycji do Putina, doprowadzenie do klęski Putina i jego samodzierżawia stało się dla NBP celem numer jeden. Limonow zdecydował się nawet na wspólpracę z pogardzanymi przez siebie liberałami i komunistami Ziuganowa. Napisał nawet list do liderów opozycji: Gienagija Ziuganowa, Wiktora Anpiłowa, Iriny Hakamady, Grigorija Jawlińskiego i Garriego Kasparowa, w którym zaproponował bezwarunkową jedność wobec samodzierżawia Putina. 

Lata 90. E. Limonow w Bośni.

W swoim artykule Przemysław Sieradzan przedstawił streszczenie programu Partii Narodowo-Bolszewickiej, jest on tak wymowny, że wszelki dodatkowy komentarz zdaje się zbędny.

(...) program Partii Narodowo-Bolszewickiej jest najbardziej oryginalnym tekstem tego rodzaju, jaki kiedykolwiek czytałem. Już w pierwszym punkcie zostaje scharakteryzowany cel partii: jest nim "anihilacja antyludzkiego systemu opartego na trójcy liberalizm/demokracja/kapitalizm i zastąpienie go hierarchicznym, sprawiedliwym społeczeństwie wzniesionym na bazie męstwa duchowego". Jako wrogów program wskazuje "Wielkiego Szatana USA i jego sojuszników - europejskich globalistów". Wymienia także "współczesnych bojarów", czyli biurokrację, "Nowych Rosjan" i kosmopolityczną inteligencję. Jako ostateczny cel do którego dąży partia dokument wskazuje zbudowanie kontynentalnego imperium rozciągającego się "od Władywostoku do Gibraltaru". Imperium to ma być państwem totalnym, w którym prawa jednostki zostaną podporządkowane prawom społeczności. Partia Narodowo-Bolszewicka dąży do zdemaskowania "Spisku Białowieskiego" - podczas którego podpisano zgodę na rozpad radzieckiego imperium. Partia wzywa do zaprzestania jakichkolwiek kontaktów z USA, Bankiem Światowym i Międzynarodowym Funduszem Walutowym (w odniesieniu do państw i instytucji zachodnich użyte są słowa raczej nie nadające się do cytowania!) i postuluje ścisłą współpracę z Azją. W kwestiach gospodarczych Partia Narodowo-Bolszewicka postuluje "ekonomiczną dyktaturę" i "sukcesywną nacjonalizację", postuluje jak największą niezależność od partnerów zagranicznych, zbliżając się niemal do autarkii.

Jednocześnie program NBP neguje jakąkolwiek formę cenzury, postulując nieskrępowaną wolność słowa i twórczości artystycznej, a także zdecydowany wzrost wydatków na naukę (""Naukowcom i wynalazcom należy stworzyć rajskie warunki życia"). Opowiada się za postępem i industrializacją, ale przeciw westernizacji.

Program przewiduje także "rozprawienie się" z rządzącą Rosją oligarchią i biurokracją, a także fizyczną likwidacje świata przestępczego "metodami wojskowymi" po "wyselekcjonowaniu zeń najwartościowszych elementów". 

Francuski pisarz Emmanuel Carrere napisał fabularyzowaną biografię Limonowa, w której stara się opisać i zrozumieć złożoną, pełną sprzeczności rzeczywistą postać, ciągle aktywną i dynamiczną na rosyjskiej scenie politycznej i artystycznej: - To nieodrodny syn swojego ojca, szeregowego czekisty. Nie chciałem go wybielać, tylko zrozumieć niektóre jego wybory. Uznałem, że jest swoistym emblematem czasów, w jakich mu przyszło żyć. Współczesna Rosja mnie fascynuje, a życie Limonowa wydało mi się świetnym pretekstem do opowieści o niej.**)

Eduard Limonow - pisze na zakończenie Sieradzan - stanowi fenomen, którego racjonalna teoria nauk politycznych w żaden sposób nie może wyjaśnić. Przejęcie władzy przez Partię Narodowo-Bolszewicką wydaje się niemożliwe, nawet w odległej przyszłości. Historia Rosji nieraz przybierała jednak zaskakujący bieg...

-------

*) W koncepcji Dugina - ideologa i współtwórcy PNB - istnieją tylko dwie cywilizacje: Lądu (eurazjatycka) i Morza (atlantycka), które skazane są na rywalizację. Nie może być mowy o jakimkolwiek kompromisie między tymi cywilizacjami, gdyż konstytuujące je wartości są krańcowo odmienne. Cywilizacja Lądu, której apologetą jest Dugin, przywiązuje dużą wagę do tradycji i stałości, cechuje ją umiłowanie duchowości, wola mocy, a zarazem barbarzyńskość, kolektywizm i dynamizm. Antytradycyjna cywilizacja Morza, w dzisiejszym świecie uosabiana przede wszystkim przez USA i Europę Zachodnią, próbuje narzucić całemu światu swój globalistyczny paradygmat, oparty na racjonalizmie, indywidualizmie, kapitalizmie, materializmie i konformizmie. Historię ludzkości Aleksandr Dugin postrzega jako starcie obu wielkich cywilizacji. Silnie identyfikuje się z cywilizacją Lądu (współtworzą ją przede wszystkim Rosja, państwa arabskie, Azja Centralna, Indie, Japonia i Chiny), zdaje sobie jednak sprawę, że jej wartości znajdują się obecnie w głębokiej defensywie. Starcie to rosyjski intelektualista postrzega jako walkę sił Dobra i sił Zła. W celu obrony euroazjatyckiego kontynentu postuluje "antyatlantycki" sojusz Tokio, Pekinu, Delhi, Teheranu i położonej w centrum Eurazji Moskwy. Dugin sympatyzuje zarówno z tradycyjnym, nieskażonym modernizmem prawosławiem, islamskim fundamentalizmem, jak i z religiami pogańskimi. Jego koncepcje etyczne bliskie są pogańskiej, gloryfikującej siłę i potęgę moralności postulowanej przez Friedericha Nietzchego, Carla Schmidta oraz barona Juliusa Evolę. Przykazanie "nie zabijaj" nie jest, według Dugina, chrześcijańskie, nowotestamentowe, lecz żydowskie, starotestamentowe. Trzeba je tedy odrzucić i wprowadzić przykazanie eurazjatyckie: "Nie "nie zabijaj""... To cytat z "Templariuszy proletariatu" Aleksandra Dugina, wydanych w Moskwie w 1997 r. przez wydawnictwo Arktogieja. Cytat pochodzi z tekstu Przemysława Sieradzana, pracownika naukowego Uniwersytetu Warszawskiego. Jest on radykalnym lewakiem ekscytujący się Julianem Marchlewskim, bolszewickim białostockim komitetem rewolucyjnym z 1920 r. i narodowym bolszewizmem.