czwartek, 24 marca 2016

*.*



A co, nie mówiłem? - zaśmiał się Gandalf. - Pan Baggins potrafi więcej, niż nam się wydaje.*)

Mimo wszystko bitwa skończyła się pewnie naszym zwycięstwem
- rzekł Bilbo obmacując zbolałą głowę.
- Ano, widzę, że zwycięstwo to bardzo smutna historia. *)

Hobbici są - czy może byli - małymi ludźmi, mniejszymi od krasnoludów - różnią się też od nich tym, że nie noszą brody - lecz znacznie większymi od liliputów. Nie uprawiają wcale albo prawie wcale czarów, z wyjątkiem chyba zwykłej, powszedniej sztuki, która pozwala im znikać bezszelestnie i błyskawicznie, kiedy duzi, niemądrzy ludzie, jak ty i ja, zabłądzą w ich pobliże, hałasując niczym słonie, tak że na milę można ich usłyszeć. Hobbici są skłonni do tycia, zwłaszcza w pasie: miewają wypięte brzuchy; ubierają się kolorowo (najchętniej zielono i żółto); nie używają obuwia, ponieważ stopy ich z przyrodzenia opatrzone są twardą podeszwą i porośnięte bujnym, ciemnym, brunatnym włosem, podobnie jak głowa (zwykle kędzierzawa); mają długie, zręczne, smagłe palce i poczciwe twarze, a śmieją się dużo, basowo i serdecznie (szczególnie po obiedzie, który – w miarę możności – jadają dwa razy dziennie). *)


Daleko jeszcze do końca przygód!*)
----
Skany powiększeń 13x18 cm

*) J.R.R. Tolkien. Hobbit, czyli tam i z powrotem (ang. The Hobbit, or There and Back Again). Cytaty wg wyd. Wydawnictwo Iskry, Warszawa; tłumaczenie – Maria Skibniewska.

_________________________________________________________


Świąt Wielkiej Nocy wesołych i spokojnych,
rodzinnych spotkań przy świątecznym stole.
Dużo zdrowia
życzy
autor tego bloga

czwartek, 17 marca 2016

Hydrozagadka




SC. Skrzyżowanie rzek Wełny i Nielby, luty 2016. Skan negatywu Polypan


W mieście księdza Wujka, w pobliżu ulicy Gnieźnieńskiej, krzyżują się ze sobą dwie rzeki, Wełna i Nielba. Fachowcy stwierdzili, że ich wody mieszają się ze sobą w niezbyt mocno a każdy widzi, że w miejscu skrzyżowania nie ma wirów, większość wody z jednej i drugiej rzeki swobodnie przepływa na wprost. Wystarczy rzucić drewienko aby stwierdzić, że jest tak naprawdę. Zjawisko to, niesłusznie nazywane bifurkacją, mimo znikomej fotogeniczności, jest największą atrakcją turystyczną S.C. Przez jakiś czas funkcjonowała opowieść, że za skrzyżowanie rzek odpowiedzialni są mnisi. Wągrowieccy Cystersi rzeczywiście znali się na melioracji i podejmowali liczne pracy skutecznie korygujące bieg rzek, przyczyniając się do zmniejszenia zagrożenia powodziami i zwiększając możliwości obronne miasta, nie mieli jednak nic wspólnego tzw. bifurkacją


SC. Skrzyżowanie rzek Wełny i Nielby, luty 2016. Skan negatywu Polypan

Skrzyżowanie rzek nie jest też zjawiskiem naturalnym, zostało sztucznie stworzone podczas  prac melioracyjnych, przeprowadzonych przez Prusaków w 1830 roku*). Zmieniły one miejsce ujścia Nielby do Wełny, tak aby wypadało dokładnie w punkcie rozdzielania się biegu Wełny. Rozwiązanie to zaprojektował Adalbert Schulemann z Bydgoszczy po to, by ochronić Wągrowiec (wówczas pod nazwą Wongrowitz) przed zalewaniem wodami powodziowymi obu rzek. Prace melioracyjne miały też na celu zapewnienie podczas suszy odpowiedniego spiętrzenia wód na Wełnie, by mógł na niej działać młyn wodny. Warto w tym miejscu dodać, że pierwszy młyn na Nielbie(?) postawili wspomniani Cystersi w 1381 r. Od zakończeniu prac przez Pruskich inżynierów, rzeka Nielba uchodzi do Wełny, ich wody wpadają w ruch wirowy, po czym wody każdej z nich płyną dalej swoim korytem. 2400 metrów dalej, Nielba ponownie wpada do Wełny, niedaleko Jez. Łegowskiego.


SC. Skrzyżowanie rzek Wełny i Nielby, 
2012. Skan odbitki żelatynowo-srebrowej.

W wielu opracowaniach, ich autorzy jeden za drugim powtarzają, że skrzyżowanie rzek w Wągrowcu jest bifurkacją. Choć brzmi to efektownie, dalekie jest od prawdy, skrzyżowanie rzek Wełny i Nielby jest jedynie ciekawostką hydrograficzną.

Bifurkacja to bardzo rzadkie zjawisko, które polega na rozdzieleniu się rzeki na co najmniej dwa lub więcej ramiona, które dalej płyną w różnych, czasem zmiennych kierunkach i należą do różnych dorzeczy. W opisywanym tutaj przykładzie nie mamy do czynienia z takim zjawiskiem. Określenie wągrowieckiego skrzyżowania rzek mianem bifurkacji jest zatem błędem i nadużyciem.**)
Klasycznym przykładem naturalnej bifurkacja może być rzeka Casiquiare w Ameryce Południowej. Część jej wód odpływa do Rio Negro i Amazonki, a część do Orinoko, jako pierwszy opisał ją w 1800 przez A. Humboldt. W Polsce sztuczna bifurkacja występuje na Obrze (dopływie Warty), która część wód poprzez kanał odprowadza do Obrzycy (dopływu Odry) w województwie wielkopolskim. 
Lepszym przykład znajduje się w województwie opolskim. Przez Stobrawski Park Krajobrazowy płyną cztery rzeki - Stobrawa i jej dopływy Bogacica, Czarna Woda i Budkowiczanka. Teren jest dość płaski, a sieć cieków bardzo gęsta, więc co chwila dochodzi do bifurkacji między nimi.


Centrum SC, ok. 2003 r. Skan odbitki żelatynowo-srebrowej


Pod koniec lat 70. XX wieku przeprowadzono badania  składu chemicznego wód rzek Wełny i Nielby. Dowiodły one, że w miejscu ich skrzyżowania zachodzi jednak niecodzienne i interesujące zjawisko. W miejscu skrzyżowania oba cieki płyną we własnych korytach, mieszając swoje wody w niewielkim tylko stopniu (ok. 30 %).





*) W latach 1884-1887, zgodnie z dokumentacji przygotowaną przez Adalberta Schulemana w okolicach Wągrowca przystąpiono do szeroki zakrojonych prac melioracyjnych. Podjęła je Spółka od - i nawodnienia niziny Wełny między Straszewskim a Ciesielskim młynem. Podjęto wówczas decyzje o likwidacji końcowego odcinka koryta Nielby, pierwotnie wpadające ido Wełny kilkaset metrów przed dzisiejszym skrzyżowaniem  rzek.  Wody rzeki Nielby postawiono skierować do sztucznie utworzonego koryta, którego ujście wyznaczono w punkcie 'rozwidlenia Wełny na dwa ramiona. W efekcie prac przeprowadzonych  przez spółkę wodny 'doszło do utworzenia skrzyżowania rzek.

**) http://www.gloswagrowiecki.pl/galeria/57-szkolenie-wopr/detail/1776-23.html?tmpl=component


Wełny na wysokosci klasztoru o.o PaulinówSkan odbitki żelatynowo-srebrowej.

---
W opracowaniu wykorzystałem materiały: Fakty i mity na temat wągrowieckiego skrzyżowania rzek. Projekt zrealizowany w ramach warsztatów Młodzieżowa (Po)rada dialogi bo edukacji i kulturze. Konsultacja: Marcin Moeglich - Muzeum Regionalne w Wągrowcu oraz Jerzy Paluch Zagadka skrzyżowania rzek Wełny i Nielby w Wągrowcu.

poniedziałek, 7 marca 2016

KF Świetlica. Szklane Domy


Z A P R O S Z E N I E

KF Świetlica "Szklane domy", fragment wystawy.


W grudniu 2014 r.  prezentowaliśmy wystawę Witka Jagiełłowicza ZAMYKAM OCZY. Kilka minut przed wernisażem pojawiła się na ścianie galerii dodatkowa praca, zapowiadająca nowy cykl KF Świetlica zatytułowany Szkalne domy. Idea przewodnią pomysłu było zderzenie idealistycznej i futurystycznej zarazem wizji Żeromskiego, sprzed prawie 100 lat  z postmodernistycznymi realizacjami na terenie Poznania na początku 21 wieku. Projekt zrealizowany został kolektywnie za pomocą cudownie odnalezionej walizki Cezarego Baryki, przerobionej na mobilną camera obscura. Pierwsza publiczna prezentacja zdjęć Szklanych domów miała miejsce w rok później w grudniu 2015 r., podczas Dnia Fotografii Analogowej w ramach 9 Biennale Fotografii w Poznaniu. Umówiliśmy się wtedy z Witkiem, spiritus movens Świetlicy i projektu na wiosenną prezentację w SC, rozszerzoną o indywidualne prezentacje fotograficzne członków Świetlicy. Wernisaż wystawy odbędzie się już 18 marca 2016 r.o godz. 18.00 w Galerii Miejskiego Domu Kultury w Wągrowcu. Zapraszam serdecznie!


Kolektyw Świetlica. "Szklane domy", ekspozycja w Domu Fotografii, grudzień 2015 r.

Od momentu powstania Kolektywu Fotograficznego Świetlica - przyświeca nam idea, - mówi Witek Jagiełłowicz - która determinuje nasze działania około-fotograficzne. Ponieważ obecna wystawa jest doskonałym jej ucieleśnieniem  należy ją w tym momencie przypomnieć:   „Świetlica to niezależne Terytorium Fotografii. Miejsce spotkań i twórczego uczestnictwa. Realizacji wspólnych fotograficznych działań (ale też wsparcie indywidualnych kreacji). To egalitarne miejsce koleżeńskiej współpracy, samokształcenia,edukacji, ale i burzliwych dyskusji o istocie fotografii i sensie tego co robimy. Większość naszych działań ma charakter formalnie radykalny, a organizacyjnie partyzancki. Z heretycką pasją prowadzimy twórczy dialog z fotograficzną ortodoksją. Zajmujemy się recyklingiem fotograficznych idei i technologii.”


Kolektyw Świetlica. "Szklane domy", fragment ekspozycji w Domu Fotografii, grudzień 2015 r.


Kiedy zaczynaliśmy naszą przygodę w Świetlicy, kolektywizm nie był jeszcze tak popularnym jak dziś określeniem i miał raczej negatywne konotacje zakorzenione w czasach PRL-u. Również w Świetlicy dyskutowaliśmy spierając się często zażarcie  na temat potrzeby i skali rezygnacji z egotycznego podejścia do tworzonego wspólnie dzieła.  Doświadczenia wynikające z praktyki wykształciły model naszych działań polegający w skrócie, na podejmowaniu z jednej strony kolektywnych realizacji  wymagających ze względu na użyte narzędzia czy też skalę przedsięwzięcia współpracy wielu osób. W tych realizacjach niemożliwe jest wskazanie pojedynczego autora. Z drugiej strony wspieramy w sposób koleżeński i samopomocowy, na płaszczyźnie technicznej i merytorycznej indywidualną twórczość świetlicowiczów.  Wystawa składa się z dwóch zasadniczych części obrazujących praktyczną realizację idei Kolektywu Fotograficznego Świetlica. 


KF Świetlica "Szklane domy", fragment wystawy.
     

Część pierwsza: „Szklane domy – historia nieznana zaginionej walizki Cezarego Baryki”

Po niemalże 100 latach od czasu kiedy podczas podróży do Polski skradziony zostaje w pociągu bagaż Cezarego Baryki, odnaleźliśmy na aukcji internetowej żółtą skórzaną walizkę, która mogła należeć do bohatera „Przedwiośnia”. Walizka - wehikuł czasu, świadek spełnionych po latach marzeń o szklanych domach ? Zabraliśmy ją w kolejną podróż po współczesnym Poznaniu.
Obrazy uzyskane archaiczną techniką, zarejestrowane Camera Obscura, na którą przerobiliśmy walizkę zderzamy z wizją szklanych domów Żeromskiego i z wizją współczesnych architektów. Szkło, stal, i aluminium naprzeciw starej skórzanej walizki z malutkim otworkiem. Światło, srebro i chemia. Wspólna podróż przez miasto, wspólne naświetlanie, dyskusje i obróbka w ciemni.
Metafizyka – Fotografia.
W podróży z walizką udział wzięli: Marlena Grewling Agnieszka Hinc,Witold Jagiełłowicz, Przemysław Loba, Marcin Męczyński, Jerzy Majewski, Jędrzej Paszak, Mariusz Urbanowicz.  
  

Kolektyw Świetlica. "Szklane domy". Cudownie odnaleziona walizka Cezarego Baryki
  

Część druga: Prezentacje indywidualne

Przegląd indywidualnych, aktualnie realizowanych przez świetlicowiczów tematów fotograficznych, ukazujących różnorodność postaw autorów, zarówno wobec opisywanych zjawisk jak i wobec samej fotografii w jej wymiarze znaczeniowym i materialnym.

Autorami prezentowanych fotografii są: Radosław Anger, Marlena Grewling, Agnieszka Hinc, Witold Jagiełłowicz, Przemysław Loba, Marcin Męczyński Jerzy Majewski, Jędrzej Paszak.


Przemysław Loba. Bramy Tartaru
--*--
Zapraszamy na 
wernisaż wystawy
SZKLANE DOMY | KF ŚWIETLICA
18 marca 2016 r. o godz. 18.00 
do Galerii Miejskiego Domu Kultury w Wągrowcu.

..: Notatki z prowincji :..

Notatki z prowincji. Listy z Suicide City 1.

Świat się szybko zmienia, zmienia się internet, powoli zmienia się i ten blog. Od jakiegoś czasu staje się dla mnie - jak to kiedyś p...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Obserwatorzy