Życie jest jak hiszpańska gospoda

Joanny Jaśkiewicz. Gniazdo

Jest w sieci blog pt. "Ćwiczenia z patrzenia",  jego tytuł doskonale określa moje intencje podczas pisania tego tekstu. Kilka tygodni temu Krzysztof Szymoniak przysłał mi garść tekstów o fotografii, które od jakiegoś czasu pisze z potrzeby serca. Znając jego zapał, pracowitość i konsekwencję pewien jestem, że prędzej czy później przybiorą one formę konkretnego wydawnictwa.

W jednym z tekstów Krzysztof analizuje zdjęcie Joanny Jaśkiewicz pt. "Gniazdo". Okazuje, że interpretacja tej fotografii dokonana przez jury konkursu Portret w Trzciance jest całkowicie odmienna od tej którą dokonali studenci Krzysztofa gdy pokazał im reprodukcję zdjęcia. Osobom (w tym jurorom), które znają twórczość Fridy Kahlo, widziały film Julie Taymor z Salmą Hayek w roli Fridy, fotografia pani Joanny kojarzy się jednoznacznie z postacią i twórczością meksykańskiej artystki.

Premiera filmu miała miejsce w 2002 r., więc współcześni 20 latkowie raczej nie pamiętają, ani filmu, ani mody na Fridę z początku XXI wieku a omawiane zdjęcie, po długim namyśle, kojarzy im się jedynie z macierzyństwem ewentualnie z przedstawieniami Madonny... 

Krzysztof pisze, że "pewien, ściśle określony, komunikat kulturowy wysłany za sprawą tego zdjęcia przez poznańską artystkę (w gruncie rzeczy niezbyt trudny do rozszyfrowania), pewne przesłanie retoryczne zawarte w tym obrazie fotograficznym nie działa, nie skutkuje odzewem współuczestnictwa, jeżeli odbiorca komunikatu (someone/jemand lub everyone/jedermann) nie jest zaopatrzony we wcześniejsze, przeżyte osobiście doświadczenie kulturowe i estetyczne (w obrębie malarstwa lub filmu) związane z malarstwem i życiem Fridy Kahlo."

Powyższe analiza doskonale korespondują z rozważaniami Wayne Rowe w książce "Zen i sztuka fotografii". Amerykański fotograf w jednym z początkowych rozdziałów pisze, że akt interpretacji fotografii porównać można do starego hiszpańskiego zajazdu dla podróżnych. Przytacza francuskie powiedzenie z XVII w., które mówi, że "Życie jest jak hiszpańska gospoda, dostaniesz w niej tylko to co ze sobą przyniesiesz." W tamtych czasach panowała w Hiszpanii bieda, więc podróżni musieli produkty żywnościowe zabierać ze sobą. W zajazdach przyrządzano posiłki jedynie z towarów dostarczanych przez gości. Kto przyniósł ze sobą więcej dostawał wystawną kolację, kto nie przyniósł nic, siedział nad pustym talerzem i kubkiem wody. Podobnie sprawa ma się w przypadku analizy fotografii: to co w niej ujrzysz zależy wyłącznie od tego jaki bagaż wiedzy i doświadczeń posiadasz. Możesz dostrzec rzeczy które autorowi nawet "przez myśl nie przeszły". Możesz nic nie zobaczyć...

Big Agawa

Lubostroń

Kołobrzeg 

Łazy

Strzelno

Licheń

Licheń

Jedni zbierają wieże ciśnień, inni płatki śniegu lub śmietniki. Ja kolekcjonuję wolno stojące agawy i święte Weroniki. Kolekcja "Big Agawa" powstaje przy okazji projektu Parki i ogrody. Zdjęcia są zarówno analogowe jak i cyfrowe, ale by utrzymać stylistykę zredukowane są do czerni i bieli. Niestety w Suicide City nie trafiłem jeszcze na tego typu obiekt. Jeśli któryś z kolegów natknął się gdzieś w SC na Big Agawę, to proszę o informację. Z przyjemnością włączę do kolekcji roślinę z SC.

W niedalekim Żninie, na rondzie umieszczona jest agawa niezwykle okazała, pojawi się tutaj wkrótce >>.

Nowy wspaniały świat.

© Małgorzata Kozędra

Paulina Wilk. Lalki w ogniu. Strona 141: "Uznanie istnienia wyższego porządku paraliżuje ubogich, bo umacnia stan faktyczny, uniemożliwia tworzenie nowych norm. (...) Wiara w reinkarnację, nagrody i kary wymierzane przez bogów długo zapewniały indyjskiej demokracji relatywną stabilność i spokój, bo jej najubożsi i najbardziej zdesperowani obywatele akceptowali boskie wyroki. Rolnicy, których uprawy niszczą susze, nie wygrażają bogom i nie pikietują biur lokalnych władz, domagając się pomocy. Popełniają samobójstwa. W wywiadach dla gazet ich krewni mówią: „Taki nasz los, przyszliśmy na ten świat, by cierpieć".

Wielkomiejscy żebracy nie wyszarpują portfeli z rąk biznesmenów: większości z nich nawet skrajna bieda nie skłania do przestępstw. Czasem uwieszają się u ramienia albo przytrzymują za nogę, ale w końcu odchodzą. Choć głód i niedożywienie dotykają jedną trzecią społeczeństwa, indyjskie rządy nie muszą tłumić zamieszek ani wybuchów społecznego buntu. A zamożni mieszkańcy Delhi czy Bangaluru nie żyją sterroryzowani wściekłością wykluczonych, jak elity Rio de Janeiro. Nie muszą chodzić do pracy z bronią ani ogradzać swych posiadłości drutem kolczastym. Kupują mieszkania w zamkniętych osiedlach nie ze strachu, ale dlatego że mają dość patrzenia na biedę. Ubóstwo nie czyha, by ich napaść za rogiem, co najwyżej psuje widok z okna."

© Małgorzata Kozędra

I drugi cytat, z Nowego Ekranu: "Wyludnianie Polski, masowa eutanazja, nędza, upadek, jeszcze wyższe podatki. Symulacje demograficzne są przeprowadzone do 2035. Scenariusze na nich bazujące, jak chociażby napisany w postaci ponurej satyry wpis profesora Antoniego Dudka "Długi cień demograficznej zapaści" nie uwzględniają impaktu, implikacji sytuacji Polaki wynikającej z dynamiki wzrostu globalnej populacji jak chociażby w Indiach, które mają mieć  w 2050 roku 1 miliard 600 milionów ludzi i będą najludniejszym  krajem świata, perspektywą 500 milionowych Stanów Zjednoczonych, Brazylii, wzrostu o kolejne 100 – 150 milionów ludności krajów arabskich. Relatywne osłabienie demograficzne i starzenie się społeczeństwa, przy tendencjach odwrotnych i stabilnych reszty świata oznacza  zacofanie cywilizacyjne i zapaść gospodarczą. Administracja i ludność takiego terenu w tym wypadku Polski zostaną zmiecione. Przez wojnę lub w wyniku procesów kolonizacyjnych. Sytuacja będzie zbliżona do tej z zasiedlania przez Europejczyków obu Ameryk. Prymitywna technologicznie i społecznie ludność, zdziesiątkowana przez choroby, sprowadzona do roli niewolników została prawie całkowicie zastąpiona przez agresywnych imigrantów ". 

Księżą grzmią z ambon, że ludzie nie wpuszczają księży z kolędą. K...a!, ludzie wstydzą się swojej biedy i beznadziejnej egzystencji. Polska to nie Indie, Suicide City to nie Kalkuta, hinduizm to nie chrześcijaństwo ale objawy choroby są podobne. Cierpieć należy w milczeniu i oddawać pokornie cesarzowi co cesarskie. Przecież jest fajnie, żyje się świetnie średnia krajowa wynosi ponad 4tys. zł, ja chyba żyję w jakiejś innej Polsce?
Wczoraj zarejestrowałem 15 tysięcy wejście na tą stronę. To zobowiazuje (mnie)! Aby uczcić to wydarzenie, wypiliśmy po kieliszku australijskiego Chardonnay, zamieściłem obok jedną z moich ulubionych melodii i postanowiłem skończyć z poprawnością polityczną na tym blogu. Kilka razy dziennie ktoś tu jednak zagląda, wiem od kilku osób, ze robią to dość regularnie, choć nie znajduje to odbicia w komentarzach.
Dzisiejsze zdjęcia pochodzą z portfolio Gosi Kozędry, którą miałem przyjemność uczyć fotografii jakieś 10 lat temu.