czwartek, 26 września 2013

Studium natury. Camelina sativa L. i Rudbeckia hirta L.





 Lnianka siewna (lnicznik siewny, Camelina sativa L.) albo po prostu rydz roślina oleista, o ładnych, drobnych, żółtych kwiatach  - to jedna  z wielu roślin uprawianych przez wieki na polskich polach. Botanicy i archeolodzy są pewni, że lniankę uprawiali już Prasłowianie kultury łużyckiej. 
Współcześnie roślina wyparty została z uprawy  przez bardziej plenny rzepak. Na fali mody na ekologię lnianka wraca, uprawiana jest na uczelnianych poletkach doświadczalnych i w gospodarstwach ekologicznych.
Okazuje się, że tłoczony na zimno olej z nasion lnianki - rydzu jest jednym z najzdrowszych (i najdroższych). Zawiera wielką ilość, ca 90% kwasów nienasyconych. Są to kwasy niezwykle korzystne dla diety i zdrowia człowieka. Olej rydzowy posiada jasnożółtą barwę i charakterystyczny, przyjemny smak i zapach.

Przekwitła Rudbekia owłosiona.


Nazwę Rudbekia nadał tej roślinie sam Karol Linneusz, aby uhonorować jednego ze swoich uczniów - Olafa Rudbecka. Zwykle dzieje się odwrotnie, uczeń nadaje czemuś imię mistrza. Jakim niezwykłym człowiekiem musiał być Olaf Rudbeck?*)  Rudbekia (Rudbeckia L.) jest rośliną z rodziny astrowatych, obejmującej ok. 15 gatunków pochodzących z Ameryki Północnej. W Polsce w środowisku naturalnym występują tylko dwa gatunki - uciekinierzy z upraw: rudbekia naga i rudbekia owłosiona. 


*) Wiadomo, że Linneusz posiadał chyba niezwykły dar zjednywania sobie ludzi. Doznawał dobrodziejstw ze strony osób zupełnie obcych, a na dodatek... zamożnych. Nie odpłacał się swym przyjaciołom i dobroczyńcom pieniędzmi, ale za to unieśmiertelnił ich w literaturze botanicznej, nadając rodzajom roślin nazwy, pochodzące od ich nazwisk, jak np.: Rothmannia (Rubiaceae), Stoebe (Compositae), Gronovia (Loasaceae) czy Cliffortia (Rosaceae)... za Karol Linneusz (1707-1778) L. FREY. Zakład Systematyki Roślin Naczyniowych, Instytut Botaniki im. W. Szafera PAN w Krakowie

poniedziałek, 23 września 2013

Studium natury. Melandrium album


Żona mnie strofowała, że zabrałem się ze botanikę od niewłaściwej strony, części roślin zebrane nie wiadomo gdzie trudne są do oznaczenia a często jest to niemożliwe dla kogoś, kto niezbyt się wcześniej interesował botaniką. Szczególnie trudne jest oznaczenie roślin zasuszonych. Najpierw - w terenie - powinienem oznaczyć  roślinę (jeszcze zieloną) wg. klucza a fotografowanie powinno być ostatnią czynnością.  Fotografowanie tylko dla wydobycia samej formy ma niewielki sens.


Wglądówka (15x11 cm) na starym Kodaku RC.
Skan 2013 r.

Wglądówka (15x11) na starym Kodaku RC. Skan 2013 r.


Prawdopodobnie jest to Bniec biały albo Lepnica (Melandrium album) z rodziny goździkowatych - Caryophyllaceae? Ale może też być to coś zupełnie innego... 



Wglądówka (15x11) na starym Kodaku RC.
Skan 2013 r.

Zdjęcie (16x12) wywołane dogłębnie
na starym barycie Fotonu. Skan 2013

sobota, 21 września 2013

poniedziałek, 16 września 2013

Studium natury

A teraz z zupełnie innej beczki... Jakiś czas temu uświadomiłem sobie, że fotografia dokumentalna zaczyna mnie nużyć, nie tylko uprawianie ale nawet oglądanie. Zbyt dużo w tych projektach Institutu Tvůrčí Fotografie w Opawie, który chyba zdominował polską fotografię doc.







Ostróżka wyniosła  (Delphinium elatum L.)



*)

Na manowcach piktorializmu

Inspiracje są tak oczywiste, że nie zamierzam nawet się zapierać. Staram się jednak - od pewnego czasu - nie oglądać klasyka aby nie powtarzać jego kadrów. Dla mnie to rodzaj fotografii intymnej, przy której nie potrzebny jest wyrafinowany sprzęt ale też nie da się tego zrobić samym aparatem. Jakiś stół-warsztat musiałem sobie przygotować
Mógłbym powstającą kolekcję nazwać po prostu zielnikiem, lecz ta nazwa została już użyta przez Bogusia Biegowskiego ("Zielnik pilski", 2011). Chciałbym bezpośrednio nawiązać do początków fotografii i złozyć wielki ukłon W.H.F. Talbotowi. Przecież jedne z najwcześniejszych talbotypii (kalotypii) to po prostu odciski roślin na papierze światłoczułym. Z drugiej strony tego przedsięwzięcia jest Nowa Rzeczowość - kierunek, który inspiruje mnie wizualnie a jednocześnie prowokuje do polemiki z jego przesłaniem.
Metodę moich działań można by nazwać STUDIUM NATURY**).

 *) Skany oryginalnych zdjęć 10x15 cm z oprawą
**) Studium rozumiane jako pojęcie z dziedziny malarstwa. 

wtorek, 10 września 2013

Łekno 2013

Minione lato udało mi się jakoś przeżyć dzięki wieczornemu słuchaniu w radiowej Dwójce - na żywo - transmisji z Bayreuth i BBC Proms. Festiwal Wagnerowski miał 102 edycję na 200 lecie urodzin kompozytora. Nie wszystkie inscenizacje oper podobały się publiczności, często słychać było gwizdy, tupanie i buczenie zamiast braw.
Z kolei w programie tegorocznych Promsów było dużo Wagnera i Brittena a także polskich akcentów: Lutosławski, Panufnik, Penderecki, Szymanowski i Górecki. 3 Symfonię  (Henryka Mikołaja Góreckiego) wykonała Orkiestra Radia BBC a solistką była Ruby Hughes (sopran), polecam. Moje słuchanie zbiegło się z działaniami w ciemni i obie sprawy świetnie się uzupełniały. Na stronie BBC Proms można odsłuchać (a nawet obejrzeć) większość tegorocznych koncertów.
Gwiazdami ostatniej nocy Promsów 2013 w Royal Albert Hall byli  Joyce DiDonato - mezzosopranistka z Ameryki; Nigel Kennedy z Krakowa, Chór i Orkiestra Symfoniczna BBC pod dyr. Marin Alsop (po raz pierwszy finałowy koncert dyrygowała kobieta).
Na koniec, jak co roku, publiczność z zapałem wyśpiewała swoje pieśni patriotyczne w niezmienionej od lat kolejności: Rule, Britannia!, Elgara Pomp and Circumstance March (Land of Hope and Glory), Jerusalem Hymn brytyjski - tym razem w aranżacji Brittena. Zabawa jak co roku była przednia.





To już ostatni wywołany film z Łekna. Po kilkugodzinnym fotografowaniu mieszkańców zostało jeszcze kilka klatek aby uwiecznić autorów i sympatyków przedsięwzięcia. Mimo, że cały czas padało zdjęcia są dość słoneczne. Poniżej skany bezpośrednio ze stykówek 6x6 cm.









piątek, 6 września 2013

W moim ogrodzie...



Od kilku dni wyburzane są budynki byłych zakładów Cegielskiego w Suicide City.  W 1963 r. Zakłady im. H. Cegielskiego w Poznaniu przejęły pomieszczenia warsztatów Zasadniczej Szkoły Zawodowej  i urządziły tam swój oddział produkcyjny. W 1968 r. obiekt zmodernizowano i przystąpiono do rozbudowy. Powstały nowe hale produkcyjne i budynek administracyjno-socjalny. Przez wiele lat, do 1982 r.,  produkowano tu części do obrabiarek, montowanych w jednostce macierzystej w Poznaniu. Później produkowano głównie narzędzia do montażu i demontażu silników okrętowych oraz części do tych silników. Przez wiele lat Cegielski był to jednym z największych zakładów przemysłowych w SC. W lipcu 1991 r. Zakłady HCP zatrudniały 183 pracowników (w tym 29 kobiet). Od wielu lat hale - w środku miasta - stały jednak puste.

Nie jestem wstanie fotografować tej ruiny, upadku, dewastacji. Może i powinienem dokumentować? Być może za kilka lat będę żałował, że nie wyciągnąłem nawet komórki przechodząc obok tego obrazu apokalipsy? W miejsce budynków HCP ma w tym miejscu stanąć supermarket wg. jednych albo sortownia śmieci wg. innych? Dzisiaj jednak inspiruje mnie Ogród Mojej Żony i obiekty natury*). 








*) Skany stykówek 6x6 cm,  pass-partu 10x15 cm. 



..: Notatki z prowincji :..

Notatki z prowincji. Listy z Suicide City 1.

Świat się szybko zmienia, zmienia się internet, powoli zmienia się i ten blog. Od jakiegoś czasu staje się dla mnie - jak to kiedyś p...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Obserwatorzy