środa, 19 maja 2010

Art Haegenbarth: Tybetańska Księga Żywych

© Art Haegenbarth
Pojutrze będę miał przyjemność i zaszczyt otwarcia wystawy fotografii ARTHA pt. Tybetańska Księga Żywych. Ponieważ wystawę będziemy wieszać dopiero w dniu wernisażu - zdecydowałem się na wcześniejsze przygotowanie SŁOWA NA PIĄTEK. W ostatniej chwili wprowadzę niezbędne poprawki, bo nie wiem, które 20 zdjęć przywiezie do nas ARTH.
Tybetańska Księga Umarłych (tyb. (tyb.བར་དོ་ཐོས་གྲོལ Bardo thödol) to rytualny buddyjski tekst odczytywany zmarłemu i opisujący proces umierania oraz pośmiertne stany umysłu. Na język polski Tybetańską Księgę Umarłych przełożył dopiero w latach '80 Ireneusz Kania.
Mędrcy, którzy pisali Księgę, w rzeczywistości traktowali umieranie jako umiejętność jako coś, co można zrobić dobrze albo w sposób nieodpowiedni, w zależności od tego, czy ma się należytą wiedzę. Tak więc księgę czytano osobie umierającej podczas ostatnich chwil jej życia albo podczas ceremonii pogrzebowej.
W ten sposób spełniać miała dwa zadania:
•    Po pierwsze, dopomóc umierającemu, żeby rozumiał każdy nowy etap zjawisk, jakie będzie przeżywać.
•    Po drugie miała dopomóc tym, co pozostali, aby wspierali zmarłego myślami, a nie zatrzymywali swoją miłością i rozpaczą, tak by mógł wejść do krainy śmierci w odpowiednim stanie ducha, uwolniony od wszelkich cielesnych trosk.
Tytuł wystawy, którą mam przyjemność dzisiaj otworzyć, pośrednio nawiązuje do tej niezwykłej księgi. Narodziny i śmierć dotyczą każdego, ciągle, w każdej chwili.

Arth - młody poznański artysta, podczas swojej podróży do Tybetu szukał tych powiązań między życiem i śmiercią w tym najbardziej uduchowionym społeczeństwie świata, i próbując przetransferować je na język sztuki wizualnej.
Głównym motywem jego zainteresowania są wszelkiego rodzaju  znaki, które Jaspers nazywa szyframi. Od początku swojej twórczości wsłuchując się w byt rejestruje rozmaitego rodzaju znaki - w każdym miejscu, w którym przebywa (oprócz Tybetu dotąd  były to Meksyk, Wenecja, Chiny, Irlandia). 

Serdecznie zapraszam państwa do obejrzenia tej frapującej wystawy.

poniedziałek, 17 maja 2010

Dokumentacja. Danabórz


 Do Danaborza nie prowadzi asfaltowa droga. Kilka zaledwie domów i popegeerowskie (?) bloki. Na wysokim brzegu jeziora wznosi się dworek z 1 połowy XIX wieku, (niestety niedostępny). Osada na południowym brzegu Jez. Grylewskiego jest bardzo stara, bowiem wzmianki o niej pochodzą z 1153 roku. Wtedy to nadano wieś cystersom z Łekna. Na północ od dworku znajduje się duże grodzisko stożkowate, otoczone od strony lądu wałem. Nad brzegiem jeziora, wśród łąk zachowały się resztki po gotyckim zamku obronnym z 2 połowy XV wieku.
Przed wsią niezwykła kapliczka w cieniu drzew. Wydaje się, że jest to kultowa figura w pogańskim gaju. W oddali widać wieżę grylewskiego kościoła z drugiej strony jeziora... i kto mówi, że wielkopolska jest płaska i nudna ;)


wtorek, 4 maja 2010

Znowu pinhole. Zdjęcia z czasu smutku






W dniach wyciszenia (po 10 maja 2010) zrobiłem kilka spokojnych pinholi. Zamierzeniem moim było nawiązanie do klasycznego tematu malarstwa i fotografii - martwej natury. Odwołuję się również do pierwszej fotografii z 1926 r., która wykonał Joseph-Nicéphore Niépce, wykorzystując światłoczułe właściwości asfaltu syryjskiego. Na zdjęciu Niépca cienie okładają się w dziwnie nienaturalny sposób ponieważ to pierwsze naświetlanie trwało kilka godzin (albo kilka dni)? Moje ekspozycje tych i kilku innych martwych natur trwały 24 godziny. Efekty jeszcze nie są całkiem takie jak sobie założyłem, ale zamierzam kontynuować eksperyment.

Světový den dírkové fotografie / St. Adalbert's Day


Tym razem w "Giornata Mondiale della Fotografia a Foro Stenopeico" wybraliśmy się w odpust św. Wojciecha do Budziejewka koło Mieściska. W tym roku "Weltweiter Tag der Lochkamera-Fotografie" wypadł w tym samym dniu co wspomniany odpust. 
Oprócz tego otworka udokumentowałem fotograficznie to wydarzenie -nie mające swojego odpowiednika żadnym innym miejscu na świecie. Jest to też mój powrót do tematu "Żywy kult" z 2003 r.


Co roku w Budziejewku k. Mieściska w kwietniu, w pierwszą  niedzielę po imieninach św. Wojciecha (Adalberta) odbywa się odpust i msza. Kazanie ksiądz głosi z tego samego głazu co św. Wojciech ponad 1000 lat temu, kiedy zatrzymał się tutaj w swojej podróży misyjnej do kraju Prusów

Niżej kilka zdjęć z Budziejewka 25.04.2010 
Żywy kult, 2010

..: Notatki z prowincji :..

Notatki z prowincji. Listy z Suicide City 1.

Świat się szybko zmienia, zmienia się internet, powoli zmienia się i ten blog. Od jakiegoś czasu staje się dla mnie - jak to kiedyś p...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Obserwatorzy